De titel van dit artikel is vrij duidelijk, het onderwerp is anders en minder luchtig dan waar ik normaal over schrijf. Sinds ik met Pinkit.nl een andere weg ben ingeslagen, wil ik ook dit soort onderwerpen aansnijden. Afscheid nemen hoort bij het leven en helaas heb ik hier zelf ook al een flinke portie ervaring mee…
Mijn eigen ervaring is dat het belangrijk is om van iemand afscheid te nemen, indien dit natuurlijk mogelijk is. Het is en blijft intens verdrietig, maar het helpt je wel bij het verwerkingsproces. Om een voorbeeld te geven: van mijn opa heb ik nooit afscheid mogen nemen en 19 jaar later heb ik daar nog steeds verdriet van.
Na het overlijden komt de uitvaart, hou er rekening mee dat er verschillende uitvaart tarieven zijn. Vaak ligt alles al van te voren netjes vast op papier (testament). Zo niet, dan is het belangrijk om dit onderling met familie te regelen.
Als iemand begraven of gecremeerd is, begint het rouwverwerkingsproces. Het is belangrijk om hier niet al te luchtig over te denken. Vooral voor kinderen kan dit erg moeilijk zijn. Mijn dochter heeft in 2014 afscheid moeten nemen van haar halfzusje en pas sinds twee maanden kan ze haar naam zeggen, zonder gelijk overstuur te raken…
Mocht je iemand kennen die het ook moeilijk heeft met het rouwverwerkingsproces (volwassen of kind), dan is het wel verstandig om hier hulp voor in te schakelen.
Zoals ik al zei hoort afscheid nemen bij het leven, maar ik blijf het toch wel eng en moeilijk vinden. Een tijdje terug zat ik in een fotoboek te kijken en bij heel veel foto’s dacht ik steeds “die persoon is er niet meer”. Dat blijft toch wel een beetje onwerkelijk, gelukkig zijn die personen nog wel aanwezig in mijn hart en herinneringen…
heftig hoor! vanwege mijn werk kom ik regelmatig met de dood in aanraking. en ik heb gemerkt dat het belangrijk is om te praten over de dood en afscheid nemen
Tessa onlangs geplaatst…Geshopt Juli
Ook voor een kind hoort de dood helaas bij het leven. Vaak wordt door de ouders ingevuld wat dan het beste voor de kinderen is. Dat is een persoonlijke keuze. Mijn ouders werden net na pensioen tegelijk ernstig ziek en onze dochter is bij de diagnose, het behandeltraject en de uiteindelijke euthanasie aanwezig geweest. Zij was toen ze bij de euthanasie was 14 en ze is nog steeds ” blij” dat wij haar nergens vandaan hebben gehouden. Voor mijn ouders was dat wel eens lastig maar ik was daar stellig in. Jullie houden zoveel van haar en zij van jullie en je kan haar dit niet ontzeggen. Vertrouw op mij dat ze dit wel trekt. Overigens was de begeleiding van uit het ziekenhuis en huisarts erg goed. Nu nog 3 jaar later vindt ze het nog wel lastig maar praat er veel over dat zij ze erg mist. Maar dat is meer van als opa en oma dit nou hadden mogen meemaken, wat hadden ze dan trots geweest. We halen herinneringen op en lachen om hoe ze waren.
Het rouwproces is voor iedereen weer anders. De ene persoon heeft meer tijd nodig dan de ander. Hulp inschakelen is naar mijn idee ook belangrijk wanneer je zelf niet meer vooruit komt en de verwerking een te grote belasting is.