Een paar jaar geleden toen ik nog in Tiel woonde, werd ik wakker met rare verschijnselen. Ik was alleen thuis en ik dacht dat ik gewoon een zware migraine aanval had. Ik belde mijn moeder (dat doen we elke dag), en blijkbaar vertrouwde zij het toch niet helemaal. Ik lag op de bank, zag rare dingen en voelde mij raar…en wegzakken. In eens stond mijn vader in de woonkamer, en hij nam mij mee, eerst naar zijn huis en daarna gelijk door naar de spoedeisende hulp. Het was namelijk geen zware migraine, maar een kleine bloeding in mijn hersenen.
Normaal is mijn vader nooit doordeweeks thuis, vanwege zijn werk. Door dat hij er nu wel was, en snel heeft gehandeld is het “gelukkig” bij een kleine hersenbloeding gebleven. Ik had namelijk ook pas uren later in huis gevonden kunnen worden, en wat er dan gebeurd zou zijn…daar denk ik liever niet aan.
Ik merk de laatste maanden dat ondanks het al een paar jaar geleden is, dat ik het er nog steeds moeilijk mee heb. Dat komt omdat ik mijzelf niet meer zo goed herken. En dan bedoel ik niet qua uiterlijk, maar qua karakter. De mensen die mij na deze periode hebben leren kennen…die weten eigenlijk niet beter. Eigenlijk lijk ik altijd vrolijk, gezellig aanwezig en soms een tikkeltje te druk of een flapuit.
Maar ondanks dat mensen niks aan mijn uiterlijk kunnen zien (wat komt door veel medicatie, uren fysiotherapie, oefeningen en diverse bezoekjes aan het ziekenhuis), mijn karakter is niet meer het zelfde. En dat is een soort stukje zelf acceptatie waar ik het moeilijk mee heb.
Wat is er veranderd?
– Ik kan van heel vrolijk, na heel boos en/of verdrietig gaan binnen een paar seconde. En dit reageer ik dan weer soms af op de mensen waar ik van hou.
– Hoe wel ik het altijd probeer, soms vind ik het moeilijk om mij in te leven in andere mensen/gesprekken.
– Soms draag ik een soort van masker, dan lijk ik super vrolijk alleen zo voel ik mij dan niet.
– Mijn rechter oog is verslechterd, en na een paar uur lezen of achter de laptop merk
– Mijn rechter been heeft soms ook rare kuren, dan lijkt het net of ik door mijn heup “zak”.
– Sneller moe.
– Alles lijkt intenser en heftiger te zijn geworden. Ik ben niet gewoon boos, blij of verdrietig…het is allemaal net een tikkeltje meer.
– Vergeetachtig, ik weet heel veel dingen van vroeger echt niet meer. En dingen tegenwoordig onthouden gaat ook een stuk lastiger.
En dan komt er ook nog het feit dat ik bang ben. Bang om alleen te zijn, en bang dat het nog een keer gebeurd. Hier probeer ik wat aan te doen, want met deze onzekerheid dag en nacht leven is niet te doen. Er kan namelijk altijd en overal wat gebeuren, of je nou alleen bent of niet.
Waarom ik dit nu in eens opschrijf? Omdat ik het van mij af wil schrijven. De mensen in mijn omgeving kennen mij niet anders, die weten niet dat dit is gebeurd of ze weten niet hoe ze ermee moeten omgaan. Heel soms heb ik het er nog wel eens over met mijn moeder, maar ik zie haar dan emotioneel worden en dan praat ik vaak snel over iets anders. En soms heb ik het er over met mijn vriend, maar hoe lief hij ook is…hij weet niet wat hoe moet zeggen of doen (hij kent mij ook niet anders dan zoals ik nu ben).
En ik heb dan nog het “geluk” dat het een kleine bloeding was, als ik kijk naar mijn tante had het heel anders kunnen gaan. Zij heeft namelijk een hele zware hersenbloeding gehad, en ook zij is veranderd. Maar wij zijn allang blij dat ze nog leeft, en dat het ondanks de omstandigheden goed met haar gaat <3
Soms zie je niet aan de buitenkant bij mensen dat ze ziek zijn of ergens last van hebben, en dat is ook wel moeilijk en lastig. Mocht jij zelf ook zoiets mee hebben gemaakt en je kan er met niemand over praten, trek dan bij iemand anders aan de bel zoals een dokter. Het is namelijk wel belangrijk om er over te praten, dat weet ik nu ook. Ik heb het jaren genegeerd, en weggestopt…maar dat is niet de oplossing.
Nu moet ik een manier gaan vinden om de nieuwe-ik te gaan accepteren, en dat is best lastig. Ik denk namelijk steeds aan vroeger, hoe ik was. En ook in mijn hoofd/gedachtes lijkt het net of de tijd een beetje stil staat. Op 3 september wordt ik 28 jaar, maar het lijkt net of ik een beetje ben blijven hangen…vijf/zes jaar geleden. Geen idee of dit “normaal” is als symptoom bij een hersenbloeding. Mocht iemand nog tips hebben over zelf acceptatie, dan sta ik daar natuurlijk voor open (mag ook per mail).
Een hersenbloeding heeft mij veranderd, en ik moet mijzelf opnieuw gaan accepteren…
Heftig om te lezen, maar goed dat je dit van je afschrijft. Ik heb geen ervaring met een hersenbloeding, maar ik herken me wel in je verhaal. De CVS en fibromyalgie heeft mij ook veranderd en ik vind het ook heel moeilijk om mezelf te accepteren. Zo zie je maar wat voor een impact zoiets heeft en hoe het je hele leven kan veranderen. Veel moed meid! X
Wat goed dat je dit schrijft, een aantal dingen die je beschrijft begrijp ik heel goed.
Door de schade aan mijn geheugen/concentratie/spraak door enstige migraine heb ik ook moeite met mijn nieuwe ik te accepteren, die muur van mijn geheugen frustreert.
Door andere issues ben ik ook extreem onzeker geworden en zo was ik nooit, ik liep op alles en iedereen af en maakte mij nergens druk om.
Dit veranderingen accepteren is zo moeilijk en het constante gevoel van spanning/onzekerheid is vermoeiend.
De controle kwijt raken en je lichaam niet kunnen vertrouwen is gewoon zo moeilijk.
Ook ben ik nu veel bitchier, ik tolereer geen sh*t meer van mensen, daardoor kom ik over als een zelfverzekerd ijskonijn, ben ik totaaaaaal niet.
Helaas is het moeilijk voor mensen om zich in te leven en liever hebben ze het niet te vaak over de moeilijke kanten van het leven en dan zitten mensen zoals jij en ik al snel vast in toch een hoekje eenzaamheid.
Ik hoop dat je een weg kan vinden door je onzekerheid en dat de angst nog een stuk verminderd cq verdwijnt.
Jeetje wat heftig meis. En dus blijkbaar ook op zo’n jonge leeftijd al gebeurd? Kan me voorstellen dat je nu angstig bent. Hou je taai!!
Jeetje mina….wat een schrik! Bizar hé dat je lijf ineens rare dingen gaat doen. Hou je taai en succes met het verwerken/een plekje geven.
Wat heftig dat je dit mee hebt ‘mogen’ maken. Hersenletsel is niet niks. Juist omdat je van de buitenkant er zo weinig van ziet. Heb je ooit al eens overwogen om naar een NAH café te gaan? Er zijn daar veel mensen die iets soortgelijks hebben ervaren. Wellicht geeft het steun?
Wat onwijs heftig dat je dit mee hebt moeten maken en ook al zo jong! Logisch dat je terugdenkt aan de tijd dat je geen beperkingen had door de bloeding, accepteren van veranderingen blijft moeilijk. Probeer er met mensen over te (blijven) praten! Goede stap om het nu ook hier op je blog te delen.
Heftig! Moet echt niet makkelijk zijn! Super dat je dit deelt!
Jeetje wat erg! Lijkt me heel eng en raar om dit mee te maken en dan jaren later nog de gevolgen ervan merken. Heb je al met lotgenoten gepraat? De herkenning kan al misschien heel fijn zijn. Accepteren is moeilijk, hoop dat het je lukt en je een goede manier van functioneren vindt!
Heftig om te lezen, dit moet echt niet gemakkelijk zijn en snap het helemaal dat het moeilijk is voor het te accepteren :(!
Moedig van je dat je dit met ons deelt!
X
Nou, dat is niet niks Bianca.
Ik weet nog toen mijn vader een hersenbloeding had gehad dat de dokters vertelde dat hij nu heel anders kan zijn, dus dat herken ik wel.
Wat ontzettend heftig, logisch dat dit je heel erg veranderd heeft, al is het dan ‘maar’ een lichte bloeding geweest. Ik kan me je angst dat het nog een keer gebeurt heel goed voorstellen, heb je nu ook meer kans dan iemand anders om het nog een keer te krijgen? Ik denk dat je het beste kunt proberen ‘vroeger’ los te laten, mensen veranderen nu eenmaal sowieso, ook als ze geen heftige dingen meemaken. Probeer jezelf te accepteren zoals je nu bent, met je goede en minder goede kanten. Blijven ‘vechten’ tegen hoe je vroeger was, en nu niet meer, kost je kostbare energie, die je beter in andere dingen kunt steken 😉 En als het alleen niet lukt, is het geen schande om er hulp bij te zoeken hoor. Of schrijf dingen desnoods op in een dagboek, vaak helpt van je af schrijven al enorm bij het verwerken. Sterkte!
Heftig Bianca! Lijkt me heel naar om jezelf niet meer te herkennen. Goed dat je er over geschreven hebt misschien lucht het een beetje op. Dikke knuffel <3
Wauw, het moet heftig zijn om je ineens anders te voelen.! Hopelijk kan je snel een weg vinden om jezelf beter te accepteren. Je mag alvast trots zijn op je blog, je vriend en je prachtige dochter 🙂
Wat een heftig verhaal en wat goed van je dat je er zo open over bent. Ik denk dat dat al een hele goede stap is richting acceptatie, erkennen dat het er is en dat het niet genegeerd hoeft te worden. Wat een geluk trouwens dat je vader zo snel bij je was…
Jeetje Bianca,
Wat heftig zeg! Ik vind het knap en zeer mooi dat je hierover schrijft en het met ons deelt.
Hele dikke knuffel!
Oh… Ik weet eigenlijk niet hoe ik moet reageren, ben er stil van.
Sterkte met jezelf accepteren, dat is niet niks.
Jeetje wat heftig zeg! Wat goed en sterk van je dat je dit deelt met iedereen. Je bent super sterk! Diep respect.
Dapper dat je dit deelt. Het lijkt mij heel heftig, zeker op zo’n jonge leeftijd en ik kan me voorstellen dat de angst voor herhaling altijd een beetje op de achtergrond speelt.
Heel heftig en helaas herken ik jou symptomen ook in mij zelf.
Ik ben nog maar 21 maar heb in het verleden een lichte bloeding gehad waar ze onlangs pas achter zijn gekomen. Het verklaard een hoop zoals, slechter zicht, door je heup of been zakken, dingen laten vallen. Ik heb hier een paar dagen geleden net weer een mri scan voor gehad. Het heftigste is dat je het zelf niet meteen merkt .
Auteur
Dankjewel voor je reactie, wens jou ook veel succes en beterschap! <3 xxx
Hoi Bianca…
Heftig zeg! En wat een geluk dat jullie zo snel gehandeld hebben.
Ik begrijp een klein beetje hoe je je voelt.
(Ik kreeg op 20 jarige leeftijd een auto ongeluk en ben nu chronisch ziek)
Ik wens je heel veel sterkte met je rouw-proces…
tenminste zo ervaar ik het. Afscheid nemen van hoe je was.
En hier komt de tip:
Omarm wie je nu bent!
(Goh… ik zal er zelf ook eens meer naar gaan handelen)
Jeetje Bianca, wat heftog! Fijn dat je de rust hebt gevonden om het van je af te schrijven en dapper dat je het deelt. Akelig dat je lijf gewoon ineens zoiets kan veroorzaken, gelukkig was je vader op tijd bij jd. Sterkte met je proces van acceptatie, wees niet te streng voor jezelf! ?
Wat heftig! Goed dat je het zo op kan schrijven. Ik kan me de angst wel voorstellen. Mijn moeder is toen ze 25 was overleden door een hersenbloeding, ik en de rest van de familie noesten ons laten testen, omdat we mogelijk een verhoogd risico hadden. Jaren niet gedurfd, tot ik een kinderwens had.
Wat heftig, wel fijn dat je het van je af kunt schrijven! Hopelijk lukt het snel om je ‘nieuwe’ ik te accepteren. Ik heb geen hersenbloeding gehad maar ben wel erg ziek. Ik vind het artikel gek genoeg dus wel herkenbaar. Heel veel sterkte ook Bianca.
Dat is inderdaad heel erg heftig en ik snap je angsten wel heel erg goed. Kan me voorstellen dat je dit van je af wilde schrijven. <3
ღ
Wow wat heftig! Je mag van geluk spreken dat je vader je heeft meegesleept naar de spoedeisende toentertijd! En ja, het is lastig om te accepteren dat dingen nu anders zijn en dat heeft ook gewoon veel tijd en lef nodig. Ik herken die emotionele buien van jou overigens wel, mijn humeur is net zo veranderlijk als het weer en 10x zo heftig dan bij een gemiddeld persoon. Alleen bij mij komt het voort uit borderline, dus een andere oorzaak dan bij jou 😉